Za pięć dwunasta

Wszystkim, dawnym i współczesnym, upadającym Bogom.

Olimp kwitł barwą przejrzałego złota
I kwitły laurów wonne aureole.
Był wieczór, Helios już w niższych gnał lotach
Ku szarej ziemi w pół-cieniu na dole.

A Wiek Żelazny miał się ku końcowi...

Sam Zeus stary zasłuchał się w ciszę,
Z lękiem przebierał palcami w piorunach.
Nawet Posejdon z swoich głębi przyszedł
Patrzeć jak ginie Świat Stary- z nim duma.

A Jesień była już w zasięgu wzroku...

I Nieśmiertelni wszyscy oniemieli,
Patrząc, jak cienie wspinają się w górę,
Bo nawet Hades z piekielnej grążeli
Drżał i oblicze miał martwo-ponure.

A mrok już płynął niewstrzymaną falą...

Ares niepewnie ostrzył miecz i włócznię,
Atena trwożnie kartkowała księgi,
Hermes i Eros śmiali się, lecz sztucznie,
Hera liczyła strzaskane przysięgi.

A lęk zabełtał przestrzenie Olimpu...

Zeus i bracia, jeszcze nie złamani,
Szukali jakiejś rozpaczliwej rady;
Szedł Król Jesieni, a Pustka szła za nim,
Burząc kolumny i nieba Hellady.

A skra nadziei wciąż jeszcze się tliła...

Jeden Apollo nie wyzbył się dumy
I nie zatracił świetlanej istoty:
Chwycił za cytrę, tchną mocą w jej struny
Pieśnią wskrzeszając na mgnienie Wiek Złoty.

A gwiazdy gasły już jedna za drugą...

Możni bogowie, świetlane boginie
Podjęli śpiewkę, w swych głosach przeróżni.
Olimp upadnie! Już klęczy! Wnet zginie!!
Lecz oni grali, by zgłuszyć jęk Próżni.

A cisza głębsza przelała horyzont...

I tak śpiewali, tak zapamiętali
W pieśni, aż pękać zaczęły kamienie,
Głosem, co Schyłek na popiół opali,
Głosem, co ostrzem przeszywa przestrzenie.

A liście laurów opadały z wieńców...

autor

Kliwer

Napisany: 2005-07-14 Dodano: 2005-12-01 18:30:54

Ten wiersz przeczytano 733 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie