Zachód słońca

z XIII księgi Pana Tadeusza

Słońce, jak złota nitka na licu arrasu
Błyszczało przez gałęzie bezlistnego lasu,
Płonęło sił ostatkiem i powoli gasło.
Już bez mrużenia powiek patrzeć w jego jasność
Można, gdy obchód kończy na zachodnim brzegu.
Długie, niebieskie cienie kładły się na śniegu,
Który także zbłękitniał. Już nie skrzył się biały.
W chałupach się światełka pierwsze zapalały,
A na wieczorne niebo, nad pola, nad chaty
Od wschodu wolno wznosił się księżyc pyzaty.
Słońce już księżycowi obowiązki zdało,
Stoczyło się pod ziemię złotą kulą całą.
Jeszcze promień ostatni, co świecił na szczycie
Posłało i zasnęło. Słychać wilków wycie.

autor

jastrz

Napisany: 2022-01-23 Dodano: 2022-01-23 00:30:34

Ten wiersz przeczytano 1690 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie