A zaczęło sie niewinnie...

A zaczęło się niewinnie -
dzień leniwie żywot toczył,
dywan chmur snuł się po niebie,
przymykając słońcu oczy.

Złotem hale falowały,
kwietny włos im czesał wiatr.
A nad wszystkim panowały
zadumane szczyty Tatr...

Pierwszy piorun był jak wystrzał!
Głuchym echem mknął wśród skał,
anonsując rychłe przyjście
armii zbrojnej w tysiąc dział.

Wybudziły się uśpione
w rozpadlinach wiatrów jęki,
krążąc gorzko zawodziły
plącząc pasma swej udręki.

Pokuliły się ze strachu
górskie łąki z drżącym kwieciem,
widząc jak posągi turni
dziki zastęp grzmotów gniecie.

Gorzkim płaczem wybuchnęły
oślepione stawów oczy,
gdy im piorun kłuł powieki
wściekły bój z górami tocząc.

Widząc tak dotkliwe męki
deszcz się wyrwał z czerni chmur.
Dzierżąc tarczę wybawienia
pomknął pokój nieść wśród gór.

I utworzył szumny szaniec,
w którym tłumny skrył się las.
Krople zmyły strach z połonin,
przetarł oczy górski staw.

Szum wytłumił grzmotów krzyki
powygaszał błyski dział,
i ułożył w żlebach wiatry
mrucząc piosnkę im wśród skał...

Znów jak złoto błyszczą hale,
mokry włos im suszy wiatr.
A nad wszystkim panowanie
mają dumne szczyty Tatr.

Dzięki M.

autor

Nizak

Dodano: 2012-05-08 10:03:38

Ten wiersz przeczytano 971 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie