Zadra

Przesłodziłam.
Cukier słodki, ale niezdrowy.
Matka z jego nadmiaru nie obudziła się, zasnęła na wieki.
Mnie przebudził Andrzej.
Napisał - "znowu brzmi pospolicie".
Czas zeskrobać lukier, pokazać to, co pod spodem -tak myślał Andrzej.
Broniłam się.
Niech słowa zniwelują gorzkie.
Co komu po goryczy?
Przecież czas wygładził, co z wierzchu.
Choć zadra ciągle we mnie...
Trzeba by ją pazurami na powierzchnię.
Inaczej infekcja zeżre wnętrze.
Będzie bolalo.
Zdobędę się na odwagę.
Trzeba zmienić ubranie, najlepiej założyć fartuch,
osłoni przed plamami krwi po zadrze.

autor

australijka

Dodano: 2011-10-09 12:14:40

Ten wiersz przeczytano 881 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie