Zaduma
rzeka modląca się
bezustannym szmerem
rzeźbi korzenie
spróchniałych wierzb
dźwiga odbite brzemię
chmur
desanty pierwszych kropli
rozpływają się
falistymi kręgami
gubiąc ślepe
koła dróg
nieliczne tylko
drugiego brzegu sięgną
nad wodą zaduma stoi
koła wodne goni
plusku ciszy słucha
nie mąci
czeka
zapomniała o sobie
czas powlókł się daleko
została
w człowieku
autor
Biala dama
Dodano: 2008-08-24 00:01:20
Ten wiersz przeczytano 542 razy
Oddanych głosów: 27
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
bardzo mądry wiersz, ma głęboką treść, ''zaduma
została w człowieku'' niebywałe zakończenie.
Przepiękny wiersz - dużo by mówić o jego twórczych
zaletach. Takie wiersze czytam po kilka razy i po
kilka razy wracam by znowu czytać. Moje gratulacje.
Znowu musiałam kilkakrotnie przeczytać Twój wiersz i
wydaje mi się, a przynajmniej ja myślę, że ciężko
ludziom unieść niekiedy brzemię smutków, trosk,
przeciwności losu, niektórym udaje się z tym bagażem
przejść i odnajdują spokój i szczęście, inni natomiast
pogrążeni w rozpaczy topią się w rzece smutku, bardzo
mi sie podoba Twój wiersz:))
świetne ujęcie tematu i ukazanie go w tym
wierszu...doskonała robota...
Wiersz w wyraznym melancholijnym nastroju. Pieknie
dobrane slowa i metafory - "plusk ciszy" wspaniale
Świetnie napisane. "Desanty pierwszych kropli" -
bardzo udane. No i ta "zapominalska zaduma" - bardzo
trafnie napisałaś - taka ona właśnie jest. Brawka.
ciekawy pomysł, dobrze napisany... bardzo dobry
wiersz:)
zaduma kola wodne goni-woda szumi pobudza
melancholie.Ciekawy wiersz.
Ciekawymi metaforami opisana zaduma, interesujący
wiersz.
Zaciekawił mnie Twój wiersz, moim zdaniem bardzo
dobrze napisany...