Ja

... I nagle zobaczyłam, że na ulicę pada bezwładne ciało.

Zupełnie puste.

Pozbawione siły do dalszej wegetacji.

Takie szare i przemoczone.

Nie wiedziałam tylko czy to deszcz , czy łzy...

Podbiegłam, chwyciłam je w ramiona.

Było zimne i takie przerażające.

Bałam się.

Ale z minuty na minutę, zaczęłam rozpoznawać jakieś znajome rysy.

Tak...

To moje życie umierało na chodniku.

Opadło nagle na sam dół przepaści losu.

A ja? Ja tylko podbiegłam, żeby je ratować.

Czy się udało?

Oto jestem... Ja...

Kiedy czasem gubimy się w sobie...

autor

ilonaro

Napisany: 2006-09-07 Dodano: 2006-09-07 19:16:13

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie