Zaduma nad śmiercią

Poświęcam Tomkowi-pacjentowi,któremu towarzyszyłam w ostatnich minutach życia...

Patrząc w te duże,cierpiące oczy
przemawiające; -pomóż mi,pomóż...
widząc jak śmierć z Nim sie droczy
czuje bezradność......... no cóż.......

Cóż znaczą wiedza i sprzęt medyczny
oddane ręce,usilne starania,
fizyka,chemia,zabiegi liczne
wobec odwiecznego procesu umierania.

Więcej nie mogę dać...Boli dusza...
Usiąść obok...uchwycić dłoń...
pogłaskać włosy...
By dać odwagę,gdy w drogę wyrusza
nieznaną...
tam,gdzie wołają Go głosy.

Oddala się.Odchodzi.Opadły powieki.
Ucichło pukanie.
W tym radosnym,dobrym śnie
pozostanie,
zamieszka na wieki......

A grymas na twarzy zamienił sie w uśmiech........

Teraz już mogę puścić Jego dłoń. Co czuję? -ulgę...widząc Jego uśmiechniętą twarz. Ale dlaczego w tak młodym wieku?

autor

Jolcia

Napisany: 2003-03-01 Dodano: 2006-02-01 22:36:23

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie