Zadumanie - takie tam...
Płynę falą długiej chwili.
Mierzę wzrokiem długość mili.
Biegnę myślą do przyszłości.
Szukam dobra wśród miłości.
Zastanowić by się zdało...
Kiedyś drzewo tutaj stało.
Dziś wieżowce i ulice.
Dawniej rosły tu pszenice.
Żyć jest dobrze w tych nowościach.
Czuję się, jak pan na włościach.
Zegar czasu wciąż ucieka.
Życie – skarbem jest człowieka.
M.M.Proskurowska.
Dodano: 2014-05-16 00:21:31
Ten wiersz przeczytano 684 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Coraz więcej betonu , szkoda
Mario - yamCito ma rację, nie jest to takie sobie, to
życie i refleksja nad nim, przy czym w jednym wersie
masz literówkę
/Dawniej rosły ty pszenice./
powinno być = tu zamiast ty.
Ale widzę, że uparcie trwasz przy gramatycznym
sposobie dobierania rymów. Gdybyś spróbowała rymować
ze sobą nie te same części mowy, wiersz błyszczałby.
Coraz mniej zieleni a więcej betonów, smutna prawda.
Pozdrawiam.
wcale nie takie tam....trzeba się poważnie zadumać nad
ochroną naszego środowiska... - trafne spostrzeżenie!
Mario, dobra refleksja
ale... czy miłość to nie dobro najwyższe?
Może
"szukam dobra i miłości"?
Dobra refleksja.
Pozdrawiam:)
:):):) Pozdrawiam
Oj tak... życie ucieka, czas ucieka...
"Życie skarbem jest człowieka", pięknie Mario, dobry
wiersz, lecz o mnie już zapomniałaś.
Pozdrawiam serdecznie i z uśmiechem.
Bardzo ładny wiersz.Człowiek sam sobie niszczy
środowisko ale trzeba umieć się odnaleźć w tych
nowościach pejzażu.
To fakt,że życie biegnie nieubłaganie,co do wieżowców
z jednej strony to dobrze,że powstają,a z drugiej to
szkoda wycinanych drzew,tego,że płuc miasta coraz
mniej...
Miłego dnia życzę.Pozdrawiam serdecznie:)