W zadumie

Wiersz poświęciłam moim nieżyjącym Dziadkom. 1 listopad 2014r.

Cóż mi teraz pozostało,
jak nie cieszyć się życiem,
którego wciąż tak mało...

Zapalając Wam znicz,
oddaję się zadumie,
łzy tęsknoty płyną...

Zrozumieć tego nie umiem,
dlaczego życie przemija,
a śmierć przekreśla marzenia...

Odpływa w wieczną dal,
nadzieja też umiera,
żal z myślami się splata...

Kochani

Czas biegnie jak szalony,
do dziś stoi Wasza chatka,
i mnóstwo pięknych wspomnień...
/EN/

autor

Isana

Napisany: 2014-11-01 Dodano: 2016-10-24 10:30:01

Ten wiersz przeczytano 1804 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie