Zaduszki
nie ciążą im kamienne płyty
umarli ale nie zupełnie
ślad chwil przywraca pamięć
na fotografii uśmiech znajomy
odeszli
żeby zaistnieć w zapomnieniu
pochylasz się nad cząstką siebie
żal ściska serce
smutek silniejszy
płonący płomień czasu dotyka
jasno spokojnie
w czasie refleksji
stojąc w milczeniu
tuż obok grobu
wspomnieniem
na pożegnanie zostawiasz słowa
cześć ich pamięci
szepczesz w swoim sercu
ognistym deszczem rozbłysły światła
kwiaty rozkwitły
wiatr się zatrzymał
znicz zapalasz pamięć przywracasz
on pali się aż do świtu
świeci się jasno
płomień pamięci doczesnej
autor
elka
Dodano: 2013-11-02 14:26:54
Ten wiersz przeczytano 1565 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
musialas pisac ten wiersz sercem. I przede wszystkim
czuc o czym poniewaz poraz pierwszy ciebie czytajac
wierze w peelki uczucia .pozdrawiam. Oddaje glos.
Pamięć to dar i przekleństwo,
pamięć potrafi sprawić i ból i ukojenie
każdy płomyk to znak pamięci,
że zawsze o nich pamiętamy
i dlatego też kwiaty na grobach
stawiamy
Pozdrawiam serdecznie
Smutne to, że odeszli. Niektórzy za wcześnie.
Wspominamy, tęsknimy, ból ws obie nosimy. Pozdrawiam
Oddany nastrój smutnych dni, melancholia, smutek i
wspomnienia zostają w pamięci na zawsze. Pozdrawiam