Zagubiona anielica

Wiatry umilkły, cichy słychać szept.
Przy grobowej skale zagubiona anielica.
Jej myśl pogrąża w dumy tajemnicze.
Spływają łzy z jej policzka na ziemię gdzie wyrastają róże...
Jest śliczna, skromna jest królową tego opuszczonego cmentarzyska.
Nie tknięta wiatrem ...
Lecz zabójca się zbliża, zakryty cieniem.
Słychać już wrzask konającej...
Lecz wojska aniołów pędzą, chcą ocalić ją.
Niestety nie zdołali zniszczyć go.
Anielica kona...
Leży teraz na śmierci posłaniu, i
jego piękne oblicze zaraz po skonaniu.
Minął ostatni dzień jej trudów i bólów.
Nim śmierć ostatnim przyciśnięciem ręki zgładziła rysy,
gdzie chronią się wdzięki.
Piękna twarz anielsko-łagodna,
Tak zimnie piękna, tak smutnie pogodna!
Zasnął już głęboko w wieczny sen...
Zdaje się być żywa.
Piękny wzrok przeminął i przeklęty ten dzień, w którym zginęła.
Martwa od dawna, lecz widok jej twarzy się zachował...
Leży wiecznym snem ogarnięta.
Jej widok ziębi, wdzięk wzrusza do łez,
Bo piękność została ale nie ożywi się jej anielska dusza.
Pozostał na twarzy piękny tylko uśmiech, co ducha oddał.
I na licu rumieniec pozostał...

autor

trampex666

Napisany: 2007-11-15 Dodano: 2007-11-17 10:00:41

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie