Zagubiony w kosmosie

Gwiazdy. Mnóstwo gwiazd.
Każda z nich w zmysły uzbrojona i w brzytwę rozumu, co gorące zapędy studzi.
Gwiazdy odbierają i nadają, lecz ich przekaz jest zniekształcany przez kosmiczny pył, co logikę w instrument emocji zamienia.
I brzytwy się chwytając, odrzucają muzykę, co im w sercach może grać.
Wybierają mądrze.

Ja tej brzytwy nie mam, bądź używać nie potrafię.
Moje serce symfonią wypełnione, krew rozprowadza dźwięki po całym ciele.
Ja tańczę i śpiewam w rytm muzyki, której nie ma.
Muzyki, która oszukuje mój mózg.
Zdezorientowany i zagubiony, błąkam się po kosmosie, nie wiedząc czy któraś gwiazda świeci dla mnie, czy to tylko światło odbite.

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2011-02-25 12:11:25

Ten wiersz przeczytano 685 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie