Zamyślenie uniosło mnie w...

Samotność biernie stoi w cieniu, rzucając z każdym dniem coraz dłuższą smugę

Chodziłem boso delikatnie między kaczeńcami
Barwą koiłem oczy, kwiaty omijałem stopami
Zachwytem zwracałem twarz ku horyzontom
Barwy zanikały , ciemne plamy, grząsko

Spotkałem samotność – to dziewczyna smutna
Grała w pasjansa , oświetlona płomieniem świecy
Grę zakończyła czekając gdy płomyk zgaśnie
Bezsens, tunel ciemny światełkiem jej nie zalśni

Zimna poduszka, zawsze te same cienie na suficie
Bywać samemu, zimna pustka, czy to jest życie
Za otwartym oknem gwar, ona w tulona w niszę
Pragnienie, by ktoś przerwał nieznośną cisze

Nie zakrywaj głowy mokrą od łez poduszką
Zawołaj życie, krzycz głośno do otwartego okna
Jest nieśmiała, wstydliwa zawstydzona jej buzia
Krzycz do życia – ja samotna, jestem samotna

Nie ma sensu, blokować drzwi do przyszłości,
Nie ma sensu między dobrem i złem wybierać.
Nie ma sensu rozpaczać w samotności
Jest sens by życie upływało w miłości

Zaprowadziłem samotność na kwitnące łąki
Poznawała barwy, zapominając z życiem rozłąki
Pokazałem jak ujarzmić życia rzekę
włożyłem w dłonie kwiatów naręcze
Objąłem oburącz i wręczyłem jej barwną z nieba tęczę

Samotność, nieśmiałość , obawy przed tym co będzie
Strach wewnętrzny przy kolejnym życia błędzie
Już nie samotna, jestem od dziś przy tobie
Zostanę, co dzień ogrzeje Twoje wezgłowie

Autor:slonzok

autor

slonzok

Napisany: 2011-03-21 Dodano: 2011-03-28 06:19:35

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie