Zapominanie II

Umieram brązem jesieni, otulony płaszczem wspomnień.
Zasypiam, by ocalić okruchy marzeń.
Zima zamrozi czas.
Skuty lodem zegar przestanie śpiewać o jego mijaniu,
Pękły sprężyny.
Klucz leży w skrzyni schowany.
Czy jest sens budzić życie które minęło?
Nie ma czasu, nie ma mnie, nie ma niczego.
Jak cyklop zżeram swój mózg.
Strawię go w trzewiach niepamięci.
Wiosną nałożę jagnięciu skórę zdartą ze wspomnień,
By pod kasztanem na Wzgórzu Nadziei przyjęło je stado.

autor

Siddhartha

Napisany: 2004-09-22 Dodano: 2004-11-08 18:58:09

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie