Zapomniane
Siedzi
codziennie z wodnistymi oczami,
patrząc na koniec morza na horyzoncie.
Kiedyś oczy były jasne i zdecydowane,
chciała dotrzeć do krzywizny morza
tam, gdzie nie mógł sięgnąć wzrok.
Ale teraz włosy są siwe,
a ona zapomniała o większości rzeczy.
Również to, że włosy są kompletnie białe.
autor
Mirabella
Dodano: 2021-05-07 09:36:35
Ten wiersz przeczytano 613 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
witaj
zapomnienie tak jak samotność są przykre
zatrzymujesz na dłużej
serdeczności
Bardzo smutne. Nie chciałbym tego zaznać. Pozdrawiam
Bardzo smutny wiersz. Takie życie. Pozdrawiam.
Smutno. Ślicznie pozdrawiam i dziękuję za wiersz.
Bardzo mi sie podobał.
świetna refleksja,
zostawiam podobanie dla wiersza
serdeczności
:)
Takimi wierszami przywraca się Zapomnianym godność.
Dziękuję za Twoją wrażliwość.
Smutny obrazek. Utrata tożsamości w ostatnim etapie
choroby Alzheimera:(
Pozdrawiam autorkę:)
starość nie radość i skleroza...ciekawy wiersz :)
pozdrawiam :)
Taki to urok starszego wieku,
dawne wspomnienia często wracają,
co było wczoraj z myśli ucieka,
jakość myślenia ograniczając.
Samo życie. Fajny wiersz. Serdecznie pozdrawiam
życząc miłego dnia i cieszenia się wiosną
która za chwilę będzie w pełnym rozkwicie :)