zapomniany

Usiadła Karolinka na schodków swych skraweczku
dziwuje się, dziwuje, gdzieś mój kochaneczku!
Gdzie miłości zasiewasz serce dziewki młodej,
Krwią z krwi kresównie, czekać nie daj Boże!

Ach, gdyby się takowy Czaruś jaki znalazł,
Oddałabym mu serce, oddałabym buziaka,
Oddałabym i życie uniesienia chwilce,
Idź Czarusiu idź, ku swej Karolince!

A Czaruś już leży w mogile przeklętej,
I na nic błagania dzieweczki ponętnej,
I białych jak mleko ust szepczą słowa:

Karusiu, Karusiu tak bardzo mi droga!
Przygodą nie będę, dotykiem nie uraczę,
Karusiu,
Sam Bóg stwórca przecie po mnie płacze!
Że mu stronnic nie zapełnię bogatych w marzenia,
w płacz po mateczce mojej i w polskie pragnienia!
Ach nie żałuj wraz z nimi prześliczna dziewczyno!
Bo niejeden owionie zapachem jaśminu.

Karusiu ! ach, wybacz mnie piękna biednemu,
że zapomnieć nie umiem czasowi tamtemu,
że zabieram światu tę rzewną historię
o ciągotach żołnierza ku pannie nadobnej.

I wybacz mi miła, w okowach zachodu
nie raczę cię dumą a smutkiem popłochu,
nie raczę miłością Polaczka młodego,
przewracam się w boki grobu ciemnego!

Sam pisarz, twórca domów szklanych
dokłada ręce do moich, pochowanych
rąk i woła o wielkie zapomnienie
marności dotyku, słów, rzuconych w gniewie.

autor

juuuulia

Napisany: 2010-11-08 Dodano: 2011-02-02 20:52:05

Ten wiersz przeczytano 417 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie