W zapomnienie
Padający promień słońca
załamał się
na stole
między łokciami rąk wspierających głowę
Zmęczoną
postarzałą
mądrzejszą?
Załamany promień słońca
odbił się
w skierowanych ku nieskończoności
oczach
Szarych
smutnych
dobrych?
Rzygam promieniami słonecznymi
męczę się starzejąc wśród mądrości
zszarzałam na smutno
będąc dobrą
Komentarze (6)
Wcześniej czy póżniej dobro jest wynagrodzone nie
tylko przez ludzi ale zwlaszcza przez los.UŚMIECHNIJ
się:-)
wiersz naprawdę świetny, dobre porównania, no i po
przeczytaniu popadłam w zadumę...
fajny "klimacik" końcówki wiersza...super!
Poruszył mnie Twój wiersz, w kilku słowach oddac stan
ducha! - myślę jednak że warto byc mądrym i dobrym i
ty też o tym wiesz, tylko naszła cię chwila
zwątpienia,
Myślę jednak, że nie opłaca się być dobrym, chociaż z
drugiej strony przez dobroć właśnie siebie szanujemy.
To tylko chwila. Pięknie piszesz o tej chwili
zwątpienia. Pozdrawiam.
Smutne, ale prawdziwe. Uśmiechnij się jednak.
Zostawiasz po sobie pamięć o Tobie i Twojej dobroci.