Zardzewiały klucz do wspomnień

Zamykam wspomnienia
W niezniszczalnej skrzyni.
Już nie roztopią jej łzy,
Nie rozkruszy ogłuszający krzyk...

Żeby cierpieć potrzeba dużo siły.
Nie potrafię przełykać bolesnych kęsów
przeszłości...

Patrząc na piękno,
Które jednak było dziełem romantyka.
Misternie,doskonale wyrzeźbionym sercem,
Zbyt idealnym by żyć we mnie...
Personie XXI wieku

Pozostanie ono w snach.
Snach wiecznych.
Niech trwają w Tobie gdy tylko zamkniesz powieki...


Możesz uśmiechać się do wspomnień i krzyczeć ,że były cudem
Ale one już są głuche...

Ja zamykam drzwi przeszłości.
Było pięknie- jest...inaczej.
Nowe schody- nie patrzę w dół.

Może kiedyś zardzewiałym kluczem otworze przeszłość. By bez oparzenia dotknąć tego, co niegdyś było gorące...

autor

Alexandria

Dodano: 2006-08-04 01:17:15

Ten wiersz przeczytano 549 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie