Zastygł, zastygnę, zastygniemy...

Śp. sąsiadowi, spoczywaj w pokoju...

Białe margaretki w szelszczącej przeźroczystej folii wcale nie były rozpieszczane przez pogodę. Chłodny kwietniowy wiatr uderzał w nie równie mocno jak w szczupłe dłonie trzymającej je dziewczyny. Niebo pokryło się warstwą smutnoniebieskich obłoków, a nad samym dachem kościoła zaczęły się gromadzić szare deszczowe chmury. Złocista wstążka, którą przepasana była skromna wiązanka, informowała, że to właśnie ostatnie pożegnanie.

Obcasy zastukały miarowo po surowym betonie, a potem po kościelnej posadzce. Kolana znalazły się na klęczniku, znak krzyża wyrysował się sam, dłonie złożyły się do modlitwy. Tylko myśli nieposłusznie rozpierzchły się we wszystkie strony i trudno było wydobyć z nich sens. Wydawało się, że część z nich czai się przy drzwiach dzwonnicy, w której złożone było ciało, a reszta kryje się lękliwie za pokaźnym filarem po prawej stronie. Przerażająca cisza zdawała się zagęszczać i wlewać do uszu niczym woda podczas nurkowania. Pojedyncze pochrząkiwania i westchnienia odbijały się echem od bogato zdobionych ścian świątyni, czyniąc klimat jeszcze bardziej nieprzeniknionym i enigmatycznym.

Kraty konfesjonału jawiły się jako jedyny przyjazny element w całej złowrogiej scenerii. Były znajome i niosły spokój. Oddzieliły długowłosą dziewczynę od odzianego w sutannę spowiednika, a ta, niczym w transie, szeptała słowo po słowie, oczekując na rozgrzeszenie. Kiedy w delikatnie drżące dłonie ujęła stułę i zbliżyła ją do ust, na bladej twarzy odmalowała się powaga zmieszana z ukojeniem. Cisza przestała kłuć w uszy, śmierć zaczęła nabierać sensu.

Dyskretnie objęła wzrokiem wszystkich zebranych. Grono najbliższych żałobników było bardzo niewielkie. Pozostałe ławki zostały wypełnione mniej więcej w połowie. Uroczystość można by określić jako bardzo prostą, pozbawioną jakiegokolwiek przepychu. Wyczuwało się w niej tylko ciężar charakterystyczny dla smutku i żalu. Trudno żegna się człowieka.

Zielonkawe oczy powędrowały w kierunku trumny ustawionej na niewielkim rusztowaniu z żelaznych prętów. Dobrze wiedziała, kto jest zamknięty w jasnej drewnianej skrzyni. Starszy schorowany pan, który odpowiadając na jej sąsiedzkie "dzień dobry", zawsze zdejmował czapkę w geście szacunku. Robił tak, witając się z każdą kobietą, młodą czy starszą. Był prawdziwym dżentelmenem. Tak jak wiele innych ludzi przegrał z chorobą, zostawiając na tym ziemskim świecie pogrążoną w bólu siostrę, dla której był jedynym bliskim człowiekiem, która dzieliła z nim dach nad głową przez dziesiątki lat.

Dziewczyna stała, poprawiając włosy, oglądając swoje czerwone jak krew paznokcie, przygryzając spierzchnięte wargi i mrugając oczami kilka razy szybciej, niż było to konieczne. Dziwnie przecież byłoby płakać na pogrzebie kogoś, kogo tak naprawdę nieszczególnie się zna. Z bezpiecznej odległości obserwowała, jak najbliższa rodzina raz po raz ociera oczy. To dla nich przeznaczone były łzy i wiedziała, że musi to uszanować.

Jude Deveraux w jednej ze swoich książek pyta: "Kochać kogoś, a potem go stracić... Czy może być coś gorszego na świecie?". Pomiędzy żałobnymi pieśniami i modlitwami, do głowy nastolatki zastukało powyższe pytanie. Czy może? Nikt z tu zebranych nie wie, kiedy on znajdzie się na miejscu tego, w którego intencji wszyscy się zgromadzili. Nikt z siedzących w dalszych ławkach nie może przewidzieć, kiedy to jemu będzie nakazane znaleźć się tuż przed trumną i żegnać się z tym, za którym serce każe szlochać. Czy może więc być coś gorszego?

Czterej mężczyźni w czarnych strojach żołnierskim krokiem zbliżyli się do ołtarza i na silnych ramionach przy akompaniamencie kościelnych organów wynieśli trumnę z kościoła. Jedyne, co mogła zrobić, to wodzić za nimi wzrokiem i pozwalać, by myśli dudniły pod czaszką niczym kopyta stada rozpędzonych koni.

Wiatr stał się jeszcze bardziej przeszywający. Ludzie opatulali się szczelniej płaszczami i niewiele mówiąc, szli w kierunku świeżo wykopanego dołu. Znajome twarze zgromadziły się w ciasnym wianuszku.

Stała, przestępując z nogi na nogę i ostrożnie zerkając w kierunku płaczących. Każdy z nas kiedyś... "Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz" - tyle zdążyła usłyszeć, wyrwana przez tubalny głos z sideł własnych myśli.

Z oczu najbliższych kapały ostatnie łzy. Trumna ześlizgnęła się niżej po brudnożółtych linach. Chłód zdawał się przenikać i działać ze zdwojoną siłą. Białe margaretki spoczęły na świeżo wzruszonej ziemi.

Każdy z nas kiedyś... "Czy może być coś gorszego...?", "Z prochu powstałeś...". Pozostaje wierzyć. Wierzyć, że tak jest. Że tak ma być.


05.04.2014 r.

autor

Kaweczka

Napisany: 2014-04-14 Dodano: 2014-04-14 22:00:47

Ten wiersz przeczytano 2283 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie