Zasychać

Chciałbym już zasnąć,
pogrążyć się w senne niebyty mijania.
Odejść po cichu,
z dala od wszystkich,
tak bezszelestnie...

Niech mi nie kładą z ołowiu oboli
na zimne powiek opadłe kurtyny -
ja swoją rolę już sam dokończę
bez braw, bez tremy i bez rutyny.

Nie strójcie mnie w czarne tła uniformy,
wyblakłe biele dawno minionej mej niewinności;
daremnie sprawiany akt ceremoniałów
znaczony piętnem jedynie niepełnym.

Chciałbym powiedzieć Wam,
jak bardzo cierpię,
lecz któż zrozumie mnie
do końca i w pełni?
Nikt nie jest zdolny dokonać tu cudu,
zawrócić czasu okrutne rydwany,
które, gdy pędzą, nie patrzą na kogo,
tnąc przy tym życia jak kosą źdźbła trawy.
A potem pamięć zasycha jak siano.

Było...
Minęło...
I nic się nie stało...

autor

Adnotacje

Dodano: 2005-08-11 20:21:37

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie