Zawieszony w próżni

Symptomem, który ujawnia, że zabijamy marzenia, jest brak wyraźnego dąrzenia do nich...

Nagle poczółem powiew chłodu niepewności,
Słońce znikło gdzieś za chmurami, a cień spowił me nadzieje.
Twój głos tak niewyraźny, jakby ściszony i nieswój,
Wzrok wspólnej wyobraźni zaćmiony, już się nie śmieje.
Słyszę tylko cieszę nocy, niebo bez gwiazd we łzach opływa.
Myśli jak cienie odbierają mi szkic naszego snu,
Pamiętasz swój list- w nim wiersz, naszych kilka zdjęć?
Oddalasz nas od szczęścia bram… - Podaj rękę jestem tu!
Mówisz nie? Ja ostanę w letargu, a Ty pozostań tam…
I pogrążam się w rosnącej niepewności,
W próżni beznadzieji trwam, z samotnością sam na sam.
Wspólne plany giną w mgle, co raz ciężej w próżni brnę,
Powoli nie widzę nic – chcę do Ciebie iść! Jak mam dalej żyć?
Gubię cele swe - czy odnajdę Cię?
Rośnie we Mnie strach… Nie chcę dłużej tak! Nie…

Nierozsądnie jest kierować się zawsze tylko rozsądkiem...

autor

Daniel1523

Napisany: 2008-07-07 Dodano: 2008-07-08 20:58:59

Ten wiersz przeczytano 1117 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie