Zawisnąłem w milczenia smutnym...

Zawisnąłem w milczenia smutnym wyrazie twarzy.
Dotknąłem samotnej płaszczyzny racjonalnego życia
i tłamszącej reki depresji, zatrutego stanu.
Kolejna nieudana próba w poszukiwaniu szczęścia.
Gdy tonąłem już w pustce i wyłem z cierpienia.
Zagłuszałem to głupotą, powierzchowną radością.
Melancholijnym wzrokiem patrzyłem na piękno świata
by posmakować wspaniałości tego stworzenia.
Na próżno opisywałem drzewa tańczące z wiatrem
i ptaki buszujące za kryształem moich okien.
Bo dołuje się tylko na wspomnienie tej wesołości
i niemal łzy wylewam na widok takiej beztroski.

autor

Thigrand

Dodano: 2007-02-25 01:22:13

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie