ZAZDROŚĆ NA GRANICY OBŁĘDU

Z wielkiej miłości
Snuje się przeźroczysta nić
Wyplatając kokon chorej wyobraźni.

Gubisz resztki rozumu
w niekończącej się gonitwie myśli.
Co chwila otwierasz blizny po ranach,
które sam sobie zadałeś.

Ona
Siedzi pod twoją skórą,
Jest w twoim oddechu
I zdobi cię piętnem błazna.

Jest jak mleko,
Które nieustannie rozlewasz,
Jak hydra,
Której w miejsce odciętej głowy
Wyrasta dziesięć innych,
Jak diabeł,
Który kupczy twoją duszą.

Spocony, zestresowany
Błagasz ją
O litość,
O chwilę wytchnienia,
... na próżno.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-10-12 14:50:49

Ten wiersz przeczytano 899 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie