Zbierając bursztyny

Czy nagły poryw słonecznego serca
wyrzucił w kosmos złociste drobiny?
Czy supernowa, gdy jej dni dobiły
kresu, zechciała swoje prochy zesłać?

Może sierpniowe Perseidy zamiast
spłonąć w powietrzu, zastygły w odmętach,
a gdy się Neptun w gniewie zapamiętał,
wyrzucił na brzeg, co w głębinach znalazł.

Od jasnożółtych przez szafran i ugier,
jak tarcza słońca od świtu do zmroku
i te w kolorze spadziowego miodu
jak twoje oczy, te najbardziej lubię.

Złote kamyki na otwartej dłoni
pogodę ducha i pomyślność wróżą.
Że z gwiazd nie spadły, aż uwierzyć trudno.
Wiem, że to kiedyś las z bólu łzy ronił.

autor

bjedrysz

Napisany: 2015-08-17 Dodano: 2015-08-17 22:30:17

Ten wiersz przeczytano 927 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie