Zbliża się starość

Nie da się ukryć tak jest w życiu.

Masz rację. Nie wolno tracić pogody ducha:)
Pozdrawiam.
Marek

Bardzo mądrze piszesz bo ludzie niektórzy zbytnio nie
dostrzegają że czas tak szybko mija,a myślą ze ich to
nie dotyczy.
Pozdrawiam +

mogłabym powiedzieć tak też o sobie coś w tym jest ale
cieszmy się każdą chwilą :)) pozdrawiam milutko

Ładnie o przemijaniu i o podejściu do życia, niestety
nikt z nas czasu nie cofnie, mnie też już lata
dokuczają, ale na nudę nie narzekam, wręcz przeciwnie,
na brak zajęć również, choćby dlatego, że na chleb
trzeba zarobić, a co do uśmiechu podoba mi się takie
podejście, ale niestety nie każdy ten uśmiech lubi,
mam na myśli net, w realu nikomu go nie skąpię, w
necie spotkałam się z jego krytyką, dlatego go
ograniczam, zresztą często nie bardzo jest mi w nim do
śmiechu, ale mimo tego nadal w nim bywam, na przekór
innym i może sobie też...
Serdeczności ślę Krysiu, wiem, że jesteś empatyczną i
ciepła osobą i bardzo mi się to w Tobie podoba,
dlatego uśmiechu nie żałuję:)

Wiele zależy od pogody ducha, nastawienia do świata...
i od Twoich wierszy:). Pozdrawiam serdecznie:))

Trzeba korzystać z każdej chwili,
bo ze starością różnie bywa.
Może wesoła być, radosna
albo samotna i zdradliwa.

Pozdrawiam serdecznie :)

mogłabym się podpisać pod Twoim wywodem, i myślę, że
większość z nas też.

wczoraj nie wróci, jutro niepewne,
liczy się dziś,
nie każdemu jest dane dożyć sędziwego wieku a ja
zamierzam dłuuugo żyć ;)
udanego weekendu :)

co tam starość i garb który przygniata ... liczy się
uśmiech i doświadczenie i to że kochasz będąc kochaną
...gdy wieko będzie się zamykać bądź szczęśliwą bo to
nie koniec świata ...

Wiek nie gra roli,
póki nic nie boli:)

Smutne, to...ale godzić dię z tym trzeba...
Kiedyś też pisałam dotyk starości:
...
Już na starcie stopni wiele,
nie wiadomo, gdzie jest meta.
Szybciej, wyżej, no i śmielej,
od zarania...bieg, sztafeta.

A na końcu starość kroczy,
jej potrzeby los odmienił.
Krok powolny, smutne oczy,
i świat wspomnień...w czas jesieni.

Jeszcze idzie, przygarbiona,
wewnątrz ciała tli się iskra.
Dźwiga przeszłość i imiona,
a wspinaczka...dla niej przykra.

Cóż począć...akceptować...pozdrawiam

jeszcze ciut jeszcze troszeczkę - jak wstanę zobaczę
świat szepnę - dzięki Ci wielkie - mogę nacieszyć się
tą chwilą innej może nie być... W wierszu poemat
poezja czytać bo mnóstwo optymizmu TAK trzymaj i oby
do setki

Ostatnia zwrotka i tak trzymać, pozdrawiam ciepło