zbyt dużo...

Patrzy w dół,
w ciemność straszną,
co raz bliżej krawędzi,
co raz bliżej końca.
Jedna łza,
jedna sekunda.
Bezwładne ciało,
jakgdyby w zwolnionym tempie spada w mrok.
Czarna, potargana sukienka,
trzepocze na wietrze.
Nawet strach,
co rozdziera krzykiem serca,
nie uchroni od śmierci.
Krew powoli spływa,
po brudnym, ciemnym asfalcie.
Tłum oczu.
Przerażonych, zszokowanych.
Ktoś cicho zapłakał,
kilka łez spłynęło...
Zrobiło się ciemno,
jakby chmury mściły sie, ze niewinnie przelaną krew.
Zawiał lekki wiatr,
lecz jaki obcy...
Udając się do nieba,
na czarnych skrzydłach śmierci,
odprowadzona przez dziesiątki oczu,
piękna dusza...

autor

Agnese

Dodano: 2005-01-20 20:00:58

Ten wiersz przeczytano 325 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie