Zdjęcie w sepii
Moje szczęście i nieszczęście-Ty
Jak noże świszczą mi nad głową
Słowa przez które świat mój cierpi
Miłości którą raz zbudzono
Nie da wycisnąć się jak ścierki
Więc się do ciebie przyzwyczajam
Wygląda to jak zdjęcie w sepii
Życie w odległych płynie krajach
A przecież ciężko się odlepić
Nawyk codzienność jak rytuał
Czuję się jak skazaniec w celi
Miłością tylko las zaszumiał
I to mnie nigdy nie ośmieli.
Gregorek, 10.2.22⁰
autor
return
Dodano: 2022-02-11 04:03:00
Ten wiersz przeczytano 623 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ładnie, melancholijnie,
no cóż, czasem trudno się odlepić...
Pozdrawiam, a forma jak zwykle nienaganna.
Klasyczny dziewięciozgłoskowiec stylowo napisany.
Pozdrawiam.
Dziękuję, dobrze że jesteś... Pozdrawiam
Ech, przepiękna melancholia...
Pozdrawiam serdecznie :)
Piękna melancholia w kolorze sepii...pozdrawiam ciepło
:)
Oj prawda, ciężko się odlepić.
Trudno o rozstaniu nie myśleć, to w nas tkwi i co
jakiś czas powraca do nas. Pozdrawiam