Żebrak

Słychać brzęki miedziaków, czasem wzrok zawieszony,
a on siedzi na ziemi w kocu starym skulony,
z nogi rana ziejąca, smród potworny rozsiewa,
a on w cichym jękocie melodyjkę swą śpiewa:
-Miałem dom, żonę, dzieci, praca dobra też była,
lecz kostucha swym sierpem wszystkich w cios jeden zbiła,
tak jak pionki się zbija, które na to czekają,
bo to pionki, więc przecie los tylko taki znają...
- swe wspominki przerywa, aby nos wytrzeć szmatą
i przytulić psa Burka z skaleczoną też łapą
i zaczyna znów śpiewać, a wiatr wtór jemu daje,
kiedy biegnąc po drogach pod kościołem przystaje.
– Jechał szybko jak wariat, ja po hamulcach dałem,
lecz uderzył w nas z boku; żony ducha oddałem,
bo się w niego tak wbiłem... i też synka i córkę,
co do końca trzymała w rączkach swą małą kurkę.
Kierownicę kochałem, kierowanie ma praca...
ale teraz świat cały mi się w oczach przewraca.
Prawo jazdy zabrane, bo promile wykryli;
czy wy nigdyście w życiu w upał piwa nie pili.
Jestem łajnem i śmieciem, nie mam domu ni płota,
tylko w sercu jest żałość i potworna tęsknota,
ale wy się zlitujcie i wrzucajcie miedziaki,
takie są za przewiny oraz grzechy przysmaki....
Naraz wywód swój przerwał, psa przytulił do siebie,
nawałnica się zbliża, miasto tonie w ulewie.
Ludzie biegną w panice, tłum ucieka, wiatr wyje,
dzwon na wieży, na alarm ile tchu w sercu bije.
W tej ogromnej panice, dziewczyneczka się kuli,
szuka biedna w tym tumie dłoni swojej mamuni,
lecz niestety porywy wiatru wszystkim targają
i falami nawały ile mogą chlustają.
Widząc to żebrak z bólu, zęby mocno zacisnął,
rzucił się na ratunek, małą w pierś własną wcisnął,
psa pod pachę dał małej, aby się go nie bała,
bo przez moment w panice straszne łzy wylewała.
Burza wre, wiatry skaczą, deszcz zacina i wali,
idzie fala za falą, jakby w bębny kto walił,
ale żebrak osłania to maleństwo jak swoje...
- Panie Boże uratuj przed tą burzą nas dwoje,
a jak nie, to choć małą i psa mego wiernego,
przyjaciela w potrzebie po stokroć oddanego....
nagle burza ucichła, słońce się pojawiło,
wiatrów wycie potworne w parę sekund się zmyło.
Podszedł do niego człowiek zajrzał mu w smutne oczy;
patrzy, a po policzku łez potoczek się toczy:
- Moja córka jest żywa, ty ją ciałem okryłeś
i jak o własne dziecko z wiatrem podłym walczyłeś...
Choć tu do mnie kochanie, niech cię mama przytuli,
już nie musisz się więcej do tych murów tak kulić...-
i dał rękę mu wsparcia, pomógł wstać; ucałował... ,
a nasz żebrak dłoń złapał, twarz w nią głęboko schował..
- Swemu dziecku zabrałem, lecz twoje ocaliłem,
ile mogłem jak swoje własną piersią okryłem...
- Już nie będziesz sam nigdy, córka ma także twoją,
będziesz mieszkał, żył z nami, ma rodzina ostoją
oraz tarczą dla ciebie, a tyś dla niej jest tarczą,
kiedy słońce zabłyśnie lub gdy wiatry zacharczą...
Zesłał Pan miłosierdzie i mu grzechy wybaczył,
bo rodzinę kochaną mu na nowo dać raczył.

autor

szuflada

Napisany: 2013-04-16 Dodano: 2017-11-14 17:30:07

Ten wiersz przeczytano 1405 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie