Żegnaj

...tak się kończy coś, co było tak pięknie prawdziwe...

Październik skrzydła odsłonił,
zabrał tyle szczerego uśmiechu.
Podobno oczy nasze przysłonił
i piszemy ogarnięci chorobą lęku.

Miałem nadzieję i czułem,
grałem nawet z losem w karty.
Realizmem się nie trułem,
łzy cierpienia obracałem w żarty.

A Ty mi piszesz, z łzą nadziei,
że to ja zboczyłem z drogi,
że teraz wszystko się zmieni,
że palą się marzeń wspólne progi.

Tyle planów układanych w snach,
rozpłynęło się w melodii dnia,
telefonu cichy, drżący wrzask
nie dotarł, spada w samotności dna.

I nie ważne, czy ją kochałem,
bo los ciągle powtarzał: „gnaj”.
Bo tak jak kiedyś, sam zostałem,
a Ty mi piszesz, krótkie: „Żegnaj”.

...rozbicie...IIIIIII...mur

autor

Cristof7

Napisany: 2006-10-10 Dodano: 2006-10-15 18:03:11

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie