Żegnam

W powłoce miliona samotnych myśli
Mijając ten świat o krok
Opuszczam granicę mego życia
Może to się dzieje z jakiegoś powodu
Może mam dość tańczącej maszkary
Przed moją posturą powstańca
W prawdzie nic mnie tu nie trzyma
Nie działa na mnie przyciąganie ziemskie
A może by tak wzlecieć wysoko
Zniknąć Wam z oczu tak zabieganych
Nie widząc sensu zamknę swe życie
W srebrnym kuferku na kluczyk
Dusi mnie ta przestrzeń i samotność
Zagubiony w tłumie
W amoku jakimś
Uciekam stąd
Teraz będzie lepiej
Beze mnie na pewno będzie lepiej
Usuń z mego serca blizny
Panie mój
Żegnam Was
Zobaczymy się w powłoce miliona samotnych myśli
Uskrzydlonych dusz…

autor

Mari

Dodano: 2007-07-21 09:09:03

Ten wiersz przeczytano 392 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie