Żeńcy lata

Żeńcy lata

maki spłynęły czerwienią
stoją teraz nagie całkiem i senne
w skwarze południa bledną

a motyle twojego głosu nadlecą z południa
i zatańczą w blasku gasnącego słońca
ciężką jak ołów powieką

stanę pośród dojrzałych kłosów pszenicy
jak pierwszy żniwiarz lata
z twarzą w noc obróconą

na mogile chabrów umarłych
ostrych wyschniętych badyli
z kroplami potu jak łzy na policzku

samotny jak kąkol
do rosy perłowej
na wargi twarde jak ziarno
modlitwę za miłość wyszeptać

23/07/06

autor

Amadeusz

Napisany: 2006-07-23 Dodano: 2006-10-30 06:25:56

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie