Zginąć nic nie zdoła.

Stojąc na balkonie w ciszę się wsłuchałem,
wytężając wszystkie swoje jasne zmysły.
I to osiągnąłem, co osiągnąć miałem,
bowiem nagle zmysły, swą potęgą prysły.

Marzeń odleciały klucze niespodziane,
ciągnąc swe uczucia w krainy starania.
Tęsknym głosem tuląc chwile już poznane,
drżące w ludziach ciszą wartą zachowania.

Zginąć nic nie zdoła, niosąc sobą trwanie,
nawet jeśli chętnie opuścić kraj drogi.
Bo będzie pamiętać swoje wychowanie,
i tegoż pojęcia wymóg bardzo srogi.

Zostanie spisane, zachowa te stany,
gdzie rozróżnić łatwo dane mu zadanie.
Bądź…będziesz…lub zostań zawsze ukochany,
nim trafi cię bólu niemożne poznanie.

Stojąc na balkonie ciszę tą tuliłem,
wytężając wszystkie swoje jasne zmysły.
I to osiągnąłem, chociaż nie dążyłem,
bowiem nagle zmysły swą potęgą prysły.

autor

Grand

Napisany: 2008-11-17 Dodano: 2008-11-18 10:00:36

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie