zguba
n
i
e
p
o
k
ó
j
lęk
złość
i rozpacze
do soli przybita rana
jak igłę zgubiłem siebie, płaczę
gdyż ... w stogach ... nie ma już siana
# msza
znak pokoju
gest ten
i odkrywam zadowolony
od teraz wciąż coraz
bardziej i bardziej
J
E
S
T
E
M
aż w Bogu "ja" zagubiony
autor
janusze.k
Dodano: 2015-04-30 08:31:51
Ten wiersz przeczytano 2607 razy
Oddanych głosów: 34
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (66)
Ciekawy wiersz Januszku. Pozdrawiam.
WOJTER - [teresis = obrona, opieka gr.] dziękuję za
Twoje - opiekuńcze słowa
czytam kilka razy -tak powinno być wyżej napisane
trudny,czym kilka razy,głosuję
Shizuma - ciekawe i prawdziwe
Zagubiony w Bogu- ciekawe :)