ZIARNO
Na pesymizm za późno. Wielkość sztuki, to od wieków drążenie ziarna, aby dać wciąż nowe rozwiązania dla ratowania życia na ziemi. Tropem przodków/UŁ/
idę śladem
gładzę brązy sepie
co szarpią ziemię do cna
groteska zaczepiona
wychylona o milimetr
sięga snów mrocznych
wciąż wieko trumny otwiera
nie dowierzając różnicom
zagadkom człowieka
obraz zwiędły nieczuły
jak fotografia cyfrowa
po równi pochyłej
nie uczy się przyszłości
skradając się powtarza
innych przywidzenia
to kicz świata
w tobie sumienie drążę
przeznaczenie w ciszy
wchłanianie błysku co rozsiewa
z drzewa słowo to ogień
tańczy złotą nitką tka
poemat ziarno
pot łzy krew sperma jak
miłość o żaglach wielobarwnych
śpiewający promień ducha laur
zagubiony róg łyka tylko oddech
przebrzmiałej pełni
świateł wieszczów
przerażony na dnie nieba
/UŁ/
napisany Łódź,03.06.2009 ula2ula Nienawiść ślepa trzyma się, aby zabić miłość i życie człowieka.
ula2ula
Komentarze (20)
ciekawy klimat wiersza,pozdrawiam
Niezwykły klimat, piękna stara fotografia. ;)
fotografia cyfrowa - te słowa bardzo dużo
zawierają,wiersz bogaty w różnorodne
skojarzenia.Pozdrawiam
Masz rację że wiersz pełen dramatyzmu,ale to nasza
wina-wina nas ludzi już samych.Pędzi życie jak szalone
stawia wysokie wymagania,a sami już swoim sprostać nie
możemy-nasz poemat i to marne ziarno traci wartość i
samo się zatraca...nadejdzie jednak jeszcze to
ostatnie westchnienie,ale zbyt późno by się jeszcze
podnieś-niebo się nam w dół obróci bo technika
wszystko wykończy i nikt już nie będzie nawet mógł się
bronić-nie będzie mocnych...powodzenia
dosc często siedziałem przerażony na dnie tego nieba
by się go bać:)pozdrawiam cieplutko z zasniezonych
okolic przemysla:)