A ziarno przyjdzie latem...

Czekasz na jutrzejszy przyplyw. Rzeki wody czyste -
obleja blotna rownine, oczyszcza teren. Spiesz sie,
aby czas nie zaprzepascil tego, co w glebi tli sie.
Ale najwyrazniej wierzysz, tak, goraco wierzysz, ze
jutro woda przyjdzie.

Widzę że niezwykle wielką wagę przywiązujesz do
szczególu; malujesz go czy tkasz cierpliwie i
dokładnie. Nie wystarcza ci powiedzieć- armia. Ty,
niczym cesarz Qin Shi Huang odwzorowujesz każdego z
żołnierzy tej armii, a oni, ustawiwszy się w zadanym
szyky podkreślają wielkość twojej wizji... I w ten
sposób budujesz nastrój. Podziwiam ten sposób; wielu
woli szybkie omówienia, impresje nieomal... Ale- i tu
dziwię się jeszcze bardziej (podziw wzrasta) u ciebie
jest i impresja...

Jak zawsze u Ciebie - ciekawy wiersz , dobrane słowa ,
porównania , wiersz ma głębię jak woda , w którą
trzeba się zanurzyć , żeby ją poznać.

Czytam i z wrażenia otwieram "dziób". Tak się pisze
wiersze. Lotów wysokich Twoje pióro, ja z ledwością
jakieś "jajo" (czytaj zbuka) zniosę. Czytam jak
namalowany słowem obraz.

Jest coś dziwnego w tym wierszu - w pozytywnym tego
słowa znaczeniu...dziwnie przyciągającego mimo smutnej
aury... mimo posmaku rezygnacji. Te cząsteczki
niewiary - czy to jest coś, co pomoże nam w
łagodniejszym odczuwaniu rozczarowań? Może źle to
rozumiem - ale wierząc w coś bezgranicznie bardziej
boli, gdy to tracimy...czekać na wodę, która zgasi,
coś, co jeszcze wciąż się tli, tak świadomie godzić
się na to - w tym cały dramatyzm peela...Tak to
odbieram. Bardzo dobry wiersz, zmuszający do
uruchomienia wyobraźni.

Ładny wiersz,bogaty w nietuzinkowe porównania i
metafory.Ale rozczłonkowanie wersów nie pozwala się
skupić nad treścią wiersza. Tak więc forma wiersza
dobra.

Ciekawy pomysł z tym Dumuzi, pojawia się i znika, no i
jego znakiem krzyż, chciałabym ponarzekać , że
wierszyk niedobry, ale znowu mi się podoba, tym
bardziej, że ostatnio o Damaszku piszę i naczytałam
się o Babilonie sporo, o Bogach różnych itd. i tak
mnie jakoś zaskoczył miło ten Tammuz; cząsteczki
niewiary i błotnia uczuć - dobre, fajnie brzmi, ale
puenta ( może to zabrzmi nieprofesjonalnie ) zupełnie
mnie rozczuliła, te dwa ostatnie wersy:
"przelewam chłód przez palce, trzcina gubi puszek
czekam potulnie, miękko - jutro woda przyjdzie" - to
jest to coś , co lubię w poezji.

Zanurzyć w niej, nawet utonąć. Gdzie tylko czarne i
białe jest sensem. Bez półśrodków. Szarej zgnilizny,
nazbyt wielu znaczeń. A ziarno pzryjdzie. Warto więc
czekać... a ja poczytam, z zachwytem raz jeszcze...