Zielonooka

areira

Zielonooka Kloto
uprzędłaś srebrną nić
wiecznego miłości płomienia
Błękitnooka Lachesis
odmierzyłaś miarą cierpienia
nieskończone szczęścia promienie
Szarooka Atropos
złączyłaś miłość z cierpieniem
pogrążając moje istnienie
W szarości łez rozpaczy
srebrny cień miłości anioła
wskrzesił nieugaszony płomień
prawdziwej miłości
Odrodzoną ze strzępów światłości
w niepamięci pogrążyła
samotność dusz
i cierpienie serc

autor

cieńanioła

Dodano: 2011-04-27 10:15:35

Ten wiersz przeczytano 421 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie