Ziemia obiecana - pożegnanie

/ z cyklu: do ziemi obiecanej/ proza




Listopad nie zdążył jeszcze pokryć ziemi białą kołdrą,
/chociaż zima już po trosze dawała znaki nadejścia/,
kiedy - obok koszy na śmieci - ustawiała pudła
z odzieżą, obuwiem i pozaczynane butelki z winem.

Nazajutrz znikła zawartość pudeł,
a przed nią cała sterta do spakowania.
Co jakiś czas odgłos tłuczonego szkła i głos:
dziecko - potłukę ci wszystkie kieliszki.

Jutro zawiozę wam ten kredensik kuchenny,
który tak ci się podobal, ławę-stół, fotele
i telewizor dla dziadziusia...
słowa brzmiały jak wyrzut sumienia.

Nie płakać, nie płakać - wołała sąsiadka,
kiedy schodziła z dziećmi z czwartego piętra
na dół, gdzie czekał samochód.
Pamięta biały śnieg za szybą i przeszywającą ciszę.

Gromadka ludzi czekała już na lotnisku.
Wymiana zdań, uściski i obietnice - będziemy przyjeżdżać.
Ostatnie machnięcie rąk i odłos urywanego płaczu siostry.
I sylwetka matki - stojącej nieruchomo.

W samolocie ciekawe oczy muzułmanów
spogladające w stronę jej córek.
Ona sama przez całą drogę płakała, a w jej uszach
brzmiały pożegnalne słowa ojca - jedźcie z Bogiem.

A przed oczami - sylwetka matki - stojącej nieruchomo na lotnisku.

/w dwudziestą rocznicę wyjazdu do Australii/

autor

australijka

Dodano: 2011-12-03 11:35:12

Ten wiersz przeczytano 1094 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie