ziemie jałowe

suchy krzyk pustyni

drzewa których nie było
nie będzie
jak pozabijane noworodki
zmartwychwstają
wyrzutem
sumienia


dlaczego nam nie dano miejsca ?


kolibry przelatują wysoko, wysoko nad
i nie zatrzymują się
w oschłych ramionach nie ma pokarmu
nie ma kwitnienia


dlaczego nam nie dano przystani ?


gazele zawracają
tu soczystość traw się kończy
nieprawda
gazele nauczyły się tu żyć


kruche i płochliwe pieszczoty
próbują tu przetrwać
łączą się w stada
o zgrabnych długich palcach
którymi dotykają niewdzięczną ziemię
truchtem wzruszają

d r e s z c z


dlaczego nam dano strach ?
zamiast bezpieczeństwa


rzeki omijają, nawet te
które podeszły zbyt blisko
– wstrzymują oddech
jak krew w martwym organizmie
grobowcu


dlaczego dano nam pragnienie ?
i zabrano kierunek



tylko słońce
zabalsamowane w piekielnym spazmie
jest szczęśliwe tutaj
szczęśliwe do syta

autor

Marta Surowiecka

Napisany: 2012-06-18 Dodano: 2017-07-02 22:15:16

Ten wiersz przeczytano 382 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie