Ziemio...

Ziemio
wcale nie szara i nie ponura
matko tysiąca ziemskich pokoleń
ile przykładów i ile porównań
ile miłości w tobie i dążeń

co twoje morskie oko widziało
jaką zielenią pieściłaś serce
ilu zranionych łzy w ciebie wlało
wszystko stracili nie mogli więcej

oczy przeraża twa ziemska duma
wyniosłość wroga plecy przygniata
razem ze strachem wątła nadzieja
jak kwiecień z kwietniem się przeplata

i tajemnica w tobie drzemie w niej
pętla grozy niepojętej
choć skamieniała życiem pachnąca
z twarzą grymaśną odbiciem świętej

zdradź mi o proszę choć jedno słowo
mądrością życiową przepełnij całą
i nie oszczędzaj niech poznam prawdę
chociażby bardzo bardzo bolało

bo we mnie żniwo wciąż nieodkryte
czas kosi życie i nie przestaje
zatrzymaj chwile bo to co przeżyte
odejdzie z tobą... JA TU ZOSTAJĘ!

autor

sylwiam71

Napisany: 2014-06-15 Dodano: 2014-06-15 20:38:34

Ten wiersz przeczytano 1163 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie