Zima

Samotne a jednak razem…
Delikatne a jednak sieją grozę…
Z nieba powoli spadają…
Białe symetryczne gwiazdy

Rozsiane lekkim podmuchem
Wirujące w przestworzach
Zawieszone w próżni
Ludzkich dziwnych spraw

***

Starcy posmutnieli…
Otulili się tysiącem koców
I siedząc przed potworem
Zatracają się w sobie

A dzieci… ach te dzieci…
One się bawią…
Wszędzie zimno i głucho…
A one się cieszę

Tu fikcyjnie autentyczną
Walkę na śnieżki prowadzą
Tam budują białego stwora
Z barwą krwistą za nos

Świecący dywan na ziemi tkają
Piękny, ale zimny…
Chłodem buchający jak smok
Z przezroczystego lodu

Biały czysty dom stawiają…
Zastygłe łzy aniołów
Wiszące przyklejone do nieba
Pełniące funkcję kryształowej lampy

Tam znów sanie na drogę stają
I ścigają się jak na woźnicach
Popychane językami gwiazd
Nieustannie spadających z nieba

Och te dzieci…
One zimno za nic mają
I z życia się cieszą
I one się bawią

autor

Nil Admirari

Dodano: 2004-10-19 08:47:09

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Biały Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie