Zima

W pięknych kolorach, owiana wiatrem lekkim ,
Odeszła jesień, idąc krokiem leniwym i miękkim.
Jeszcze woal złocisty za nią ciągnie się po ziemi,
A już bielą zaświeciła zima, co brylantami się mieni.
Wnet rozgościła się, swe całuny, pokryte mrozem ,
Rozłożyła szeroko i ruszyła zimowym powozem.
Ona nie ma litości, nie ogrzewa swoim ciepłem,
Tylko sypie białym puchem i chłodzi nas powietrzem.
Kwiaty z koronki na szybach pędzlem mrozu osadziła ,
A smętny świat uciszeniem sennym na długo napełniła.
Czapy śniegu na dachach skrzą i się płaszczą,
A kręte ścieżki i dróżki białym puchem się łaszczą.
Trudno przebrnąć przez śnieżnych zasp mury,
A płatki wciąż z nieba lecą, chyba, po raz wtóry.
A kiedy zima po dziennym trudzie, chowa się na noc,
Zachodzące słońce okrasza ją błękitem na dobranoc.
Jest wtedy taka piękna, w kolorach błyszcząca,
Że można patrzeć na nią bez przerwy i bez końca.
E.K.
2019

autor

ElaK

Napisany: 2019-11-19 Dodano: 2019-12-17 08:01:13

Ten wiersz przeczytano 1038 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie