Zima na wsi

Szkoda tego piękna, tej cudownej ciszy ten kto wieś pokochał na pewno ją słyszy.

W nocy padał śnieżek, puszysty i biały.
Cicho jest wokoło. Cicho drzewa stały.
Przyroda w bezruchu. Tak, jakby zamarła.
Tu ślady zająca. Tam przebiegła sarna.

A na całej farmie, jakby coś się stało.
Nie ma wcale echa, jakby echo spało.
Usnął stary rakun i spokojnie chrapie,
A na starym strychu, stara sowa sapie.

Nikt tu się nie śpieszy, bo nie ma ochoty.
Wszystko odpoczywa. Dziś nie ma roboty.
Każdy wita zimę, co ze śniegiem przyszła.
Wita ją w zadumie i leniwych zmysłach.

Gałązeczki drzewek, śniegiem obsypane,
Stoją jakby we śnie. W nocy i nad ranem,
Nie chciały się ruszać i stały w bezruchu.
Tak bardzo pragnęły śniegowego puchu.

A zielonym świerkom można pozazdrościć.
Mają biały kolor. Tak je śnieg wymościł.
Tak, jak panny młode w białych sukniach stały.
Piękne miały suknie. Srebrne, w gwiazdki białe.

Każdy, kto wstał rano, głosów tych nie słyszał.
Tak cichutko tutaj. Jak by nikt nie dyszał.
A nawet ptaszeczki, zachwycone ciszą,
Siedzą cicho w gniazdkach i cichutko dyszą.

Powiał lekki wietrzyk, a potem silniejszy
I puszek śniegowy z czubków spada pierwszy,
A potem z maleńkich gałązeczek młodych,
Zmienia się w lód twardy, i później znów w wodę.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-12-10 Dodano: 2014-12-12 17:36:40

Ten wiersz przeczytano 2753 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie