Zima w ogrodzie. Proza.

Spadło dużo śniegu, zapanowała zima
ze wszystkimi jej radościami. Jest tak zimno,
że trudno sobie wyobrazić, że kiedyś było
lato lub, że wróci wiosna. Nie ma ptaków
śpiewających księżycowe pieśni, dróżki wiosną
usłane kwiatami jabłoni zaścielają
teraz białe płatki śniegu błyszcząc jak kryształ
lub kość słoniowa. Nagie gałęzie rzucają
baśniowe cienie, a zaspy wzdłuż ścieżek
wyglądają jak wysokie morskie fale.
Powietrze kryształowo czyste i chłodne,
słońce ogrzewa czapy śniegu na gałęziach
drzew rysujących się jak koronka na tle
żywego błękitu nieba. Śnieg upstrzony
śladami ptaków, od strony lasu dobiega
bełkotliwy krzyk kulika rozdzierając ciszę.
Wiatr unosi z pól zwiewną mgiełkę puchu,
która osiada na utworzonych już zaspach.
Senna cisza ogarnęła ziemię, ciemne
sosnowe lasy, zamarznięte łąki, zdaje się,
że przyroda założyła ręce i odpoczywa
drzemiąc pod puchową, białą kołderką.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-12-04 Dodano: 2010-12-04 20:03:48

Ten wiersz przeczytano 3434 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie