W zimny poranek

Leżę. Teraz już jest cieplej.
Wiatr nie dostaje się do środka.
Spokojnie, otwieram oczy.

Widzę ciemność, tak idealną.
Gdy opadają powieki jest jaśniej.
Nie przejmuje się deszczem.

Coś skrobie w deski pod mym ciałem.
To już biegną na ucztę przyjaciele.
Przyjaciele trupów.

Lubię zapach drewna.
Taki czysty, wyraźny.
Palcami dotykam desek.

Są takie szorstkie.
Jednocześnie gładkie.
Leje się z nich życie.
Żywica ich życia.

Lubię to życie drewna.
Lubię to w mojej trumnie.

autor

Quvill

Napisany: 2007-10-23 Dodano: 2007-10-23 10:53:14

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie