„Zimowe refleksje”

W zapomnieniu i ciszy spadających płatków śniegu
Majestatycznym tańcu w bieli dali wspomnienia
Czasem tylko wiatrem lekko wiedzione są w biegu
Gdy inne zmrożone na lód są niby, jak z kamienia

Wtedy właśnie to, gdy najwięcej troski trzeba
W promieniach blasku zimnym słońca złotym
Uchylić śmiało nieco dla spokoju jasnego nieba
By zapomnieć w ciemności niepamięci o tym …

To co złe i smutne, zimne i nieprawdziwe bywa
Co zwykłą głupotą i jakimś niedopatrzeniem
Chytrze umowy nie spisane wszelkie je zrywa
A niewiedzę naiwnie tłumacząc zapomnieniem

Tym czasem białych płatków, jak myśli przybyło
W dostatku ubogacony już świat z pewnością
Ich mnóstwem drobin, jak słów, których ubyło
Tak, jak tego co do niedawna było radością

W srebrno-białym zimy puchu obłoku niewinności
Gdy jeszcze nadzieja mgłą nie spłynęła wiosną
Widok w pląsie tańca maleńkich gwiazdek zwinności
Niósł pewnego dnia wiatr tę wieść o tym radosną

Ukołysany świat wreszcie już zasnął zmęczony
Śnieg znów gwiazdami prószy cichutko i nieśmiało
Wkrótce białych zasp wierzchołkami zwieńczony
By z białymi obłokami i błękitem nieba współgrało

26.01.2014 r. godz. 23:30

autor

Eliza Beth

Napisany: 2016-02-11 Dodano: 2016-02-11 08:49:26

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie