Złość

Sraszne mam nerwy, że ze złości,
Odgryzłbym rękę albo nogę.
Pogrążył ciało swe w nicości,
Klątwy rozrzucał i siał trwogę.

Pisał paszkwile wierszowane,
Prozą punktował ludzkie czyny.
Potępiał wszystkich grzechy znane,
Oraz ukryte światu winy.

Palił i niszczył, rwał na strzępy,
Tworzył historię bez wytchnienia.
Niech się nakarmią treścią sępy,
Które nie czują już cierpienia.

Takie zakładam niecne plany,
Krwią pokropione, żalu syte.
Bo jestem w nerwach opętany,
Objęty złości mocnym chwytem.

Trzyma za gardło i nie puszcza,
Śliny brakuje, dech zabiera.
Już brawa bije ludzi tłuszcza,
Ciągle uczciwa, zawsze szczera.

Spragniona śmierci i konania,
Byle dokończył ktoś żywota.
Litości nie chce, tej się wzbrania,
Bliższa im męka czy zgryzota.

Kończę ze sobą, czas odchodzić,
Po cóż marnować dalsze trwanie.
Kiedy nic w życiu nie wychodzi,
A tak to pamięć pozostanie.

autor

Grand

Napisany: 2010-11-05 Dodano: 2010-11-23 15:20:00

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie