złotej

przyklękło lato i płacze
za ciepłem słońca w spowiedzi,
znów samowolne zegary
w czas zadum, wrzesień odwiedził.

i tylko patrzeć jak las
się liściem rzęsistym rozpada,
a łąkom wypadnie srebrne
chusty we szrony zakładać.

i znów melancholie mgliste
wdziewają te wrzosy senne,
na pajęczynach czas zawisł
w kroplach nostalgii jesiennej.

a mnie się dusza rozwarła
niczym wierzbowa rosocha
wiesz... ja się od ciebie, złota
przenigdy nie odkocham.

autor

Alicja

Napisany: 2005-09-01 Dodano: 2005-09-01 11:41:06

Ten wiersz przeczytano 870 razy

Oddanych głosów: 55

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie