Zmarnowany antytalent...

Dedykuje wszystkim, zwłaszcza tym z humorem. Może przeczytają, pod byle pozorem. Ocen się spodziewam... od 0 do 1

Raz pewien poeta, nie wiem skąd pochodził,
myślał, myślał, myślał,
(myślenie nie szkodzi)
aż wiersz w końcu spłodził.

Nie był to wiersz biały, ani rymowany,
jak by było mało, był… zaszyfrowany!
Akapit? I owszem, lecz na końcu zwrotki,
stokroczki wymyślił... Miały być stokrotki.

Mimo, że te wiersze z natury swej marne
w treści chaotyczne i afabularne,
cieszyły się zwykle, nadzwyczajnym wzięciem
(zwłaszcza „perypetie” z jego super zięciem).

A on akcentował głównie i pobocznie,
logicznie po męsku, mówił, że nie spocznie,
aż oksytonicznie zamknie całą sprawę.
Więc recytatorzy, którzy mieli wprawę,

wewnętrznym uczuciem, skrótowce mu słali.
„TWP, BNP" oraz „i tak dalej”
(Ty Wale Przeklęty, Będziesz Nas Pamiętał).
Akrostych dostaniesz, że odczujesz w piętach.

Alegorią szpanujesz, aluzją napomkniesz,
więc od anonimów drzwi swoich nie domkniesz.
I mimo, że często straszysz antylogią,
to wciąż geometrię mylisz z geologią.

Koniec z antynomią, antypoetyką.
Ten twój antytalent, to duże ryzyko.
Wszystko w nim jest anty, nawet antyteza
(to jak ten zakalec, czyli „antybeza”).

Wkurzył się poeta na ich argumenty,
dokonał korekty... Komu zajdzie w pięty?
Zasiadł był do kompa i mędrków skontrował,
teraz to naprawdę, wszystko zaszyfrował.

Roiło się w wierszu od błędów i bzdetów,
bo to był oryginał wśród wszystkich poetów.
Jak trzeba opisze inne galaktyki
i ma w nosie... katar. W poezji? Wyniki...

autor

DoCent 1

Napisany: 2019-11-24 Dodano: 2019-11-24 10:50:18

Ten wiersz przeczytano 1291 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie