zmęczenie smutkiem wygięło elipsę

przykładam stwardniałe palce
do rozmarzonych torów
i wysłuchuję straceńczych zwierzeń
cichutko układam kolejne wyjaśnienia

kruszę w ustach bezradne potępienie
owijam się wokół wyrzuconych wspomnień
wyginam swoją ambiwalentną elipsę
spokojnie odliczam czas gdy zapomnę

bo na pewno zapomnę
zapomnę jak o wszystkim
co mogłoby wyzwolić
od słow odbijających się poniżeniem
ukoić nerwowy puls
wyliczający kolejne rozczarowania

autor

Cykuta

Napisany: 2008-02-29 Dodano: 2009-02-19 01:27:37

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie