znienawidzony świat

To są moje słowa i myśli,
to jest mój znienawidzony świat.
To jest mój rozpaczy krzyk, to są moje ostatnie jęki.

Zapadam się, co raz głębiej i głębiej
ciemnym tunelem podążam na
samo dno ziemi do krainy cieni.
Słyszę krzyki dusz nieczystych
i płacz dusz zapomnianych.
Potworne duchy wciąż gnębią mnie,
ich spojrzenia przerażają mnie.

Co robię tu, jak stąd wyjść mam już tego dość
dłużej nie wytrzymam tu.
Nic nie widzę, wokół wielka ciemność,
idę po omacku przewracając ciągle się.
Jestem sam a czuję oddech nieczystych zjaw.
Czekaam na znak, że pokuta już skończona jest
a światło poprowadzi mnie do niebiańskich bram.

Nadejdzie w końcu ta upragniona chwila,
gdy przejdą do innego świata,
gdzie jasność i radość panuje przez cały czas.
Wciąż idę - nie widzę światła
jestem cały podrapany i poszarpany.
Kiedy nadejdzie ta chwila,
ile będę musiał błąkać się.
Nie wiem, nie wiem - może minutę, godzinę,
miesiąc, rok, a może wieczność.

autor

tęczowy

Dodano: 2007-03-20 07:04:09

Ten wiersz przeczytano 606 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie